Natuurlijke begrazing langs de Weespertrekvaart. Sinds begin mei 2015 is te zien dat veel gebruikers nog meer genieten van deze dijk. Er grazen een paar paarden op het talud. De oplettende kijker ziet een glimlach verschijnen bij de passanten als zij de paarden zien. Juist bij een ecolint past deze natuurlijke begrazing uitstekend. Het verbaast mij dan ook dat een vrouw klaagt over dit gebeuren. Zij kan haar hondjes niet meer uitlaten zegt zij. Terwijl dat gedeelte waar d.

Betreden op eigen risico! Mijn vraag bleef vervolgens in de lucht hangen. Ik had hem luchtig gesteld, dacht ik, maar de stilte die er op volgde voelde ongemakkelijk voor ons allemaal. Ik nam zijn grote handen in de mijne en trok hem omhoog. Voorzichtig schuifelde hij met zijn magere lijf naar de tafel waar mam met trillende vingers haar sigaretjes probeerde te draaien en streelde haar zacht over het hoofd. Ze glimlachte dapper naar hem.

Voor vrouwen, door vrouwen. Mijn moeder heeft weer borstkanker. Ik was aan het schilderen en heb alle doeken zwart gemaakt. Noem het rigoureus of theatraal of verzin een ander woord. Het is hoe het is en het voelt hoe het voelt. Ik heb geen zin om wat leuks te schrijven.

On augustus 16, 2015. Tien jaar Loving Lazy Sundays! Dat zou trouwens wel cool zijn. Dan ben ik 47 jaar oud. Zou ik dan nog steeds schrijven? Ik denk het wel. Ik hóóp het wel! Laten we maar beginnen met de happy stuff van afgelopen week. Geplaatst in Loving Lazy Sundays. On augustus 15, 2015.

Een vlinder leeft op de wind! En voor de liefde. Dat wil ik ook! Leven als een vlinder. Laat de wind en de nectar maar zitten. Ik vouwde de brief op en liet hem weer in de envelop glijden. Ik leunde voorover in mijn stoel en met mijn ellebogen op mijn knieën staarde ik naar de hond.

Het is met oorlog zoals met verliefden. Cocktails, Fotohokjes en Antibiotica. In april boekten Karin en ik ons reisje naar Berlijn. Voor slechts honderd euro per persoon hadden we ons vervoer en hostel geregeld. Maandenlang gekeken we uit naar dit uitstapje; slenteren over de straten, zwart rijden in de metro, en vooral veel lol hebben. De dag van vertrek ging het echter faliekant mis. Zes jaar was ik .

Nadat ze zich had opgefrist liep ze de tankshop in. Een geplastificeerd stukje ontbijtkoek kon nooit de honger stillen die ze in haar lijf voelde maar met het suikergoedje in haar klamme handpalm sloot ze aan in de rij. Hij had haar niet aangeraakt. Toch was de jongen uit de bediening op hem afgelopen. Ik rook zelden, maar na mijn stoffige dag liep ik, na mijn su.