Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ! Παρασκευή, Οκτωβρίου 5. Η τελευταία ανάρτηση του Ασκαρδαμυκτί. Ορισμένες νύχτες του Γενάρη τα κύματα σκέπαζαν το κατάστρωμα. Μερικές φορές ξέβραζαν και γοργόνες που διψούσαν για φιλιά.

Σκέφτομαι να το δωρίσω στην επιστήμη. Τρίτη, Σεπτεμβρίου 30, 2014. Τρίτη, Μαρτίου 04, 2014. Δεν μπορεί να μη θυμάσαι. Ενας πύργος - ο πύργος σου- σε κρατάει ζωντανή. Σου θυμίζει οσα φαντάστηκες κάτι βραδυές σαν και τούτη. Κορίτσι γλυκό τον βραδυνών ψιθύρων. Κοιμήσου και ονειρέψου συναντήσεις που δεν θα γίνουν ποτέ μα. Αχ να μπορούσα μια ολάκερη συνάντηση να γίνω,ενας μικρός θεος! Κοιμήσου μικρό κουκούλι μια ανύπαρκτης ζωής.

Μια ιστορία θα σου πω. 11 η ώρα το βράδυ και οι δρόμοι είναι εντελώς άδειοι. Δε χρειάζεται καν να ανεβείς στο πεζοδρόμιο. Περπατάς στην άκρη της λεωφόρου, έτσι κι αλλιώς δεν έρχεται κανένα αυτοκίνητο. Μπορεί κάποιος να είχε καμιά τηλεόραση ανοιχτή και να ερχόταν από εκεί. Χάρηκες που δεν άφησες το.

Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 2012. καίγεται! Γράφει το χαρτάκι, δεν θυμάμαι αν είναι γραμμένο από την εγγονή η τον εγγονό μου, μάλλον όμως από τον μικρό είναι κρίνοντάς από τα γράμματα. τόση, κι άλλη τόση διάθεση για τη ζωή. Πλημμυρίζω αγάπη! Τρίτη, Σεπτεμβρίου 11, 2012.

Ό, τι θυμάμαι, χαίρομαι! Μόνιμα σε ένα ροζ συννεφάκι δηλαδή! Κυριακή, 2 Ιανουαρίου 2011. Με τα καλά του και τα δύσκολα του. Το πότε πέρασε αυτός ο χρόνος, ούτε που το κατάλαβα. Θα κρατήσω τα καλά και θα πω πως μου άφησε μια γλυκιά γεύση. ξουτ από δω και να μην μας ξανάρθουν! Τελος του μήνα είχαμε το Β επιπέδου όπου και μάθαμε ότι είναι ΑΓΟΡΑΚΙ.

Παρασκευή έντεκα Ιουλίου δύο χιλιάδες δεκατέσσερα. Πώς περνάει τελικά ο καιρός. Πάει σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία μου ανάρτηση. Και τα πάντα έχουν μείνει το ίδιο. Μάλλον όλα στο μυαλό μας είναι. Από χθες το πρωί δεν είναι μόνο αυτή και ο καρκίνος. Από χθες το πρωί είναι αυτή, ο καρκίνος και τα χημικά όπλα της. Στον καμβά του Σεπτέμβρη, καλείται να ζωγραφίσει την άνοιξη.