ما زنده به آنيم که آرام نگيريم موجيم که آسودگي ما عدم ماست. شبی خواب دیدم که با خداوند درکنار ساحل دریا قدم می زدم. در پهنه آسمان تاریک صحنه هایی از زندگیم در جلوی چشمانم ظاهرشد. پدر به آرامی حرف او را تصحیح کرد. تو از من کمک نخواستی! ما بعنو.

باز هم جواب من فقط سکوت و سردیس. ضربان قلبم یک دفعه تند تند میشود. حرف می اندازم توی حرف که یعنی حواست را پرت کنم.

دنيای شگفت انگیز و مهربان دؤن توپولو. حال دل با تو گفتنم هوس است. ظ روز دوشنبه ۱۸ خرداد ۱۳۸۸. آن نقطه ی شکست هم نه تشخیص سرطان است نه زن گرفتن نه مکه رفتن نه هیچ چیز گنده ی دیگر. قبول نداری هم یک ایمیل می زنی و من برایت پشت کامپولوتر کمی لودگی در می آورم و دیگر تمام. تپل آباد به آبادی شما گرم بود. انشالا که تپل و آباد باشید. پیون این حال عجب با که توان گفت که ما. آشیان مرغ دل زلف پریشانن ل د ر .