Oι λέξεις μιλούν, ηχούν, αγγίζουν, πάντα πριν τη σκέψη. Kαι πάντα λένε κάτι άλλο από εκείνο που υποδηλώνει η σκέψη, και από κείνο που θέλει να υποδηλώσει με το να τους δώσει μορφή. Oι λέξεις δεν θέλουν τίποτα. Aποτελούν το ά-βουλο, την α-νόηση της σκέψης, τη μάζα της Lyotard. Γιατί οι παραλίες απομακρύνθηκαν τόσο;. Γιατί τα πορτοκάλια έχασαν το χρώμα τους;. Τι χρώμα έχει το κέντρο του σύμπαντος;. Πού κρύβεται το νόημα;.

Περαστικός από τον πλανήτη, άθεος και άπατρις, διαγαλαξιακός ταξιδευτής με ωτοστόπ, νεόφτωχος λαθρεπιβάτης του ιστού, ντανταϊστής τερματοφύλακας και ονειροκλέφτης. Από τόπο σε τόπο, από διάσταση σε διάσταση, και από αυτό το μπλογκ μοιράζομαι μια καινούρια διαδυκτιακή θέα! Αναδημοσίευση από το blog του φίλου Uhuru. Και δεν έχω και την πολυτέλεια να σπαταλήσω επιπλέον χρόνο με την γαμω-. Σίγουρα όμως κάποια στιγμή θα πάρω το. Άκι μου στον ώμο και θα την κάνω.