من ميتونم اين دوري رو تحمل كنم. به فاصله ها فكر نمی كنم. هنوز عطر دستات رو از دستام ميتونم استشمام كنم. رد احساست روی دلم جا مونده . ميتونم تپشهای قلبت رو بشمارم. چشمای بی قرارت هنوزم دارن باهام حرف ميزنن. ميدونی كه هميشه با منی.

منو ببخش به خاطرت دوباره چشمام شده خیس. یا مثل من اگه کسی به فکر دردای تو نیست. خودت میدونی که برام از خود من مهمتری. ببخش اگه هرشب از توی فکر و خیالم میگذری. ببخش اگه هرجا میری دلم برات شور میزنه. چهارشنبه بیست و دوم اردیبهشت ۱۳۹۵. پا به زمین می کوبد. هميشه چشم به آسمان دارم. ديدن همان آسماني كه شايد تو. گاهی آنچنان مزخرف می شوم. که برای دیگران قابل درک نیستم.

Grande joie pour notre promotion. Un jour, la Route.

Sebuah kisah luar biasa yang saya dengar dari sumber yang insya Allah terpercaya. Namun, saya tak begitu ingat detail tempat, waktu dan lainnya. Maklumlah saya kadang kurang baik ingatan soal detail sesuatu. Kisah luar biasa ini tak sengaja terbaca disela-sela waktu kerja, kisah luar biasa tentang kasih sayang dan kelembutan hati untuk memaafkan. Kisah dengan judul yang sama dengan post ini saya salin dari Majalah.

کل طور د مردمو کنم سواری. کوک ز ک ه ماهی ز رو اوما و دامم. میرنوروز ار عاقلی عقل د سرت هی. جایدر جای تو نی جای دگر هی. یکصد و سی و سه بعد هزاری. بگذرد بر من به سختی روزگاری. این موضوع به درستی روشن است که میرنوروز در سال1133 در جایدر متولد شده و انجا را زادگاه خود میداند.