دمپایی هایم کو نمی خواهم پا برهنه بروم. Thursday, February 28, 2008. فکر کنم برای رفع خستگی بود که آمد کنارم. روی لبه جدول نشست و. یک مشت ساعت مچی نشونم داد گفت دونه ای دو وپونصد. ساعت دارم زیاد اصرار نکرد. خسته بود انگار وشبیه معتادا. سیگارشرو روشن کرد دوست داشت پر حرفی کنه. مونو که میبینی یه کسی بودم براخودوم. رفیق بد نابودوم کرد رفیق که نگو. که مونو مریض تلو کرد.

من از این به بعد در جای دیگه شروع به نوشتن میکنم .

این که مهم نیست! یک طوری شدهام که انگار حرفهایم را زندهزنده توی قبر میگذارم و بیل بیل خاک میریزم رویشان. سیزده سه نود و سه.

ديگه انقدر خبر بد بوده اين چند وقت كه اين يكي خيلي عجيب نيست. مرثيه سرايي براي وبلاگ از دست رفته هم ديگه تكراري شده. فقط اينكه تا وقتي اينجا فيلتر باشه پست جديدي نمي نويسم. شايد رفتم جاي ديگه كه باز خبر مي دم. من مي دونم چجوري مي ميرم. هدفون تو گوشم يه ماشين بي هوا زيرم مي كنه.

در زندگی لحظه هایی هست که آنقدر جلو رفته ای که حس میکنی به عقب برگشته ای. هر برگشتی لزوما شکست نیست لزوما پیروزی هم نیست که شاید تنها یک حرکت باشد و بس. که نکردم و آخرش دوباره سر از اینجا د.

می خواهم نفس سنگین اطلسی ها راپرواز گیرم. در آستانه ی بیست و دو سالگی. اون از مشکاتیانو اون از پایور. خیلی وقت بود که چیزی ننوشتم تا بلکه شاید یه چیزایی بهتر بشه و بعد بیام و با انرژی باشم ولی انگار سال ٨٨ سر سازگاری نداره با ما! برسان باده که غم روی نمود ای ساقی.

با اومدن وایبر و تلگرام و . فضای اینجا و حتی فیس بوک کم رنگ شده. اما من این جا رو دوست دارم. این جا هفت ساله که چراغش روشنه و به این زودیها خاموش نمیشه. خودم هنوز کار خاصی نکردم.