We are all just prisoners here,of our own device. دیشب انقدر با خودم آرام قدم زدم و هی به خودم میگفتم اون پنبه های مسخره رو از گوشت در بیار باهات کار دارم ولی انگار نه انگار! به خرجم نمیرفت که نمیرفت. همچنان به راه خودم ادامه میدادم و حاضر نبودم اون یقین مضحکمو حتی واسه یه لحظه هم به شک تبدیل کنم. میدونی تصمیم منطقی چیه! ارسال شده توسط چپ بال. پيوندهای مربوط به اين پيام. به خرجم نمیرفت که نمیرفت.

همش بغض دارم و دلم براشون تنگ میشه . وقتی که بودند شاید دوهفته یک بار هم می شد هم رو نمی دیدیم اما انگار جوهرۀ بودن خودش انقدر بزرگه که به آدم اجازه ای برای درک نبودن نمیده . نوشته شده توسط من در. اسمم را تغییر دادم به پولینا چشم و چراغ کوهستان که داستان دخترکی نابینا بود در کوهستان . من شما را ع ا ش ق م.

روزنوشتهای یک دانشجو در سرزمین استوایی. تربیت نا اهل را چون گردکان بر گنبد است. یواش یواش دارم به این نتیجه میرسم که ادب و اخلاق حلقه گمشده زندگی اجتماعی ماست و کسب علم و دانش هم در مواردی هیچ کمکی نکرده و نخواهد کرد . دیروز اتفاقی افتاد که بیش از پیش به سخن شیخ اجل سعدی باور پیدا کردم.