Wie vooruit gaat, komt wat tegen. Er hebben mensen mijn blog ontdekt die eigenlijk niets van mijn blog zouden mogen weten. Vandaar dat ze beide weg zijn. Ik vind het jammer maar het is vooral heel dom van mij te denken dat ze hun weg naar hier nooit zouden vinden. Ik kan hier niet meer schrijven nu dat ik weet dat ze dit ook lezen. Ik hoop ooit nog ergens een nieuw plekje te vinden maar voorlopig hoort u even niets van mij. Mijn excuses dat ik weeral weg ben! Life is a dance.

Als uw dagen bestaan uit het aaneenrijgen van woorden tot zinnen en het aan mekaar plakken van zinnen tot secties. als ge constant verwoede pogingen moet ondernemen om die secties mooi inelkaar te laten overgaan ten einde tot een zinnig hoofdstuk te komen. en ge bij dit alles continu de stille maar angstige hoop voelt dreunen of die hoofdstukken wel ooit tot een mooi samenhangend geheel te zullen brengen zijn.

Een beetje te veel lentebloem, aflevering 7. Afgelopen week was een heel drukke werkweek en dat reflecteert zich ook op de weegschaal. Ik neem in zulke weken namelijk minder de tijd om boodschappen te doen en gezonde potjes te maken. Op naar volgende week! We kunnen deze week zee.

Schrijfsels uit de losse hand, met een grote korrel zeezout te nemen. Blijf op de hoogte via RSS. Sander De Galen op Se7en.

Er waren eens twee oude bureaukastjes. Enkele decennia geleden waren ze bij een firma buitengevlogen, wegens aftands, en zijn ze bij mij terechtgekomen. Drie à vier verhuizingen hebben ze meegemaakt. Ze hebben het allemaal overleefd. Het klinkt leuker en minder arbeidsintensief dan opkalefateren. Hoewel, het was best tijdrovend. Maar o zo leuk! Met papier .

Het is niet moeilijk, het is een hobby. Waar staat de Ninja? De eerste quizvraag en het is er eentje waarvan ik vermoed dat het niet echt moeilijk is voor sommigen. Jullie hebben een weekje de tijd om te raden. Ik zal pas na een week alle antwoorden hier laten verschijnen. Zo kan iedereen een gok wagen. Waar staat de Ninja? Een kat in de zak. Berichten die ik leuk vind.

Het was dus al een heel avontuur om er te geraken. En toen moest het weekend nog beginnen. Voor zuske en ik was de stress. Nog iets op onzen hals gehaald. Die heel het weekend organiseren. Of er iemand creatief genoeg was. Om voor vrijdagavond een spel ineen te steken. Die jonkies komen nog recht uit de chiro.

En ondertussen vliegen de weken voorbij. Weken van weinig bloginspiratie, maar wees gerust dat dat vooral komt doordat er veel leuke dingen gebeuren. De weken vliegen, ik zei het al. Ondertussen wacht mij niet alleen meer de fijne Italiëreis.

Zaterdag gingen wij, oude dozen, nog eens naar een fuif. De rest was vermoedelijk half onze leeftijd. De helft van één van ons, laat dat duidelijk zijn. Of ook niet, dat moet de nabije toekomst maar uitwijzen. Ik ga het nu niet hebben over het gevoel dat ik gisteren weer kreeg toen ik na het bet.