Ik zit in een restaurant en bestel eten. Ik kijk naar mijn placemat. Ik sip van mijn wijn en wacht. Ik zit in de trein en kijk naar buiten. De trein raast voort en tegenover mij zit een jongeman van mijn leeftijd verveelt in een tijdschrift te bladeren. Ik zit in een café. Ik kijk naar de mensen die drinken en lachen. Ze eten hapjes en wiegen nonchalant met hun heupen. Over schoenen bijvoorbeeld, of honden. Ben ik het mee .

Net zo laat als gister om deze tijd. De vakantie is al twee weken op zijn eind en ik ben ook weer lekker op weg. Een van mijn voornemens is deze blog nou eens een keer bij te houden. Momenteel ga ik naar het derde jaar van writing for peformance. Verder loop ik stage bij de productie HONGER van het RoTheater. De premiere zal op 17 september zijn en in de weken daarop volgend nog 10 keer te zien zijn in het RoTheater in Rotterdam. Zo, dat was het even voor nu. Kijk nou wat ie d.

Waarom is de mens zo bang voor pijn. Kan ik niet gewoon mijn hand op de hete kachel leggen. En leren van de brandwonden. Die heus wel weer genezen. Waarom durf ik geen krassen op mijn hart te maken. Als er iets elastischer is dan huid. Dan is het toch de ziel. Ik zou ook naar bed kunnen gaan. Maar ik neem mijn hoofdpijntabletten in met een glas wijn. En zucht nog een keer.

Spring naar de secundaire inhoud. Ik kan niet zo goed fietsen, voor de rest kan ik bijna alles. Op deze site vindt u een overzicht van wat ik zoal doe. Ik ben overigens geboren op 30 april 1984. Of bel me op 06 43 00 96 48. Ook ben ik te volgen op twitter.

Drinken maar dan met een n. En misschien ben ik nog wel te jong, maar en? En dat klonk heel mooi en dan wilde ik best geloven, maar dan kon ik niet. Want wie verteld je wanneer je niet jong meer bent? Wanneer je nou precies van iemand houdt en hoe je dat weet en wanneer niet meer en wat er dan precies veranderd. En van hoeveel je houden mag? En hoe kort te kort is? En wanneer je nog even door moet snikken? Wat als je de dingen kwijt raakt, de dingen waar je net van houdt? .