არასდროს, ბავშვობაშიც კი, არ ვთვლიდი, რომ მონოგამია ნორმაა. არც ახლა ვთვლი, არც ოდესმე ჩავთვლი. არ ვფიქრობ, რომ ყველა ადამიანი ერთი სტანდარტით უნდა მიუდგეს ურთიერთობას.

მე არასდროს ვფიქრობ მომავალზე, ის ისედაც სწრაფად მოვა. ხსენებული სიტყვების ავტორი ახლა აღარ ფიქრობს, ის ცოცხალი არ არის, მაგრამ მისი ნააზრევი დღემდე მილიონობით ადამიანს აფიქრებს. ასი წლის წინ ალბერტ აინშტაინმა გრავიტაციული ტალღების არსებობა იწინასწარმეტყველა. მართლაც, მისივე სიტყვების არ იყოს, მომავალი ნამდვილად მალე მოვიდა, 2016 წლის 11 თებერვალს მისი წინასწარმეტყველება ოფიციალურად დადასტურდა. სულ რაღაც ერთი საუკუნის წინ აქსიომ.

რომელიღაც წლის აგვისტოს 15-ში მოხდა სრულიად უმნიშვნელო ამბავი-დავიბადე. არაფერი შემატებია ამით კაცობრიობას და რომც არ დავბადებულიყავი, დიდად არც არაფერი მოაკლდებოდა. მეც ბევრჯერ მიფიქრია, რომ იქნებ სჯობდა, სულაც არ მოვსულიყავი ამ ქაოსით სავსე სამყაროში. აგვისტოს ამ არააგვისტოურ დღეს ფიქრმა წამიღო, გავყევი გორგალს და ბოლომ.

ყველაფერზე ხომ არ დავწერ-თქო და გავზარმაცდი. ბლოგს ათასში ერთხელ თუ მივაქცევ ყურადღებას და ისიც მაშინ, როდესაც ვინმე პოსტს მოიწონებს ან ბლოგს მოედევნება. ხანდახან ვორდპრესი თავისი რეპორტებითც მახსენებს თავს, მაგრამ საკმარისი არ აღმოჩნდება ხოლმე წერითი აქტივობისთვის. რელიგია ამ დრომდე და როგორ შეინახა ამ რელიგიამ ქართველობა.

მახსოვს, რამდენიმე წლის უკან, ერთ-ერთმა გაზეთმა წამოიწყო კამპანიის მსგავსი. უნდა მიგეწერა წერილი შენი თავისთვის მომავალში. მაშინ, პატარა ვიყავი და ძალიან გამიკვირდა. ვიფიქრე, მე ხომ უკვე მეცოდინება რა დავწერე და რატომ უნდა გამაკვირვოს ან დამაინტერესოს ამ ნაწერმა. გაიცანით ჩემი მუშკეტერი- ძალიან წყნარი, თბილი და კეთილი.

მერდფილდების სახლში სამარისებული სიჩუმე გამეფებულიყო. სიჩუმე, რომელიც თავისი სიმკაცრით უკვე მოასწავებდა, რომ მალე დიდ საიდუმლოს აეხდებოდა ფარდა. ბებია ქეროლაინი ხის მოწნულ სავარძელში მიწოლილიყო, სუსტად ნაბავდა თვალებს და ძალებს იკრებდა, რომ სათქმელისთვის თავი გაერთვა. სათქმელი და მოსაყოლი კი მართლაც ბევრი იყო. 8211; დებორა ძირფასო, თუ შეგიძლია, ჩემს საძინებელში, საწოლის ქვეშ პატარა სკივრია და ჩამომიტანე.

We All Living In Yellow Submarine. ჩემდა გასაკვირად საკმაოდ დიდ სიამოვნებას ვიღებ კერძების მომზადების პროცესისგან. ნერვები და ფიქრები მილაგდება თითქოს. მართალია, ეს ყოველივე ჩემს წონაზე არ აისახა, მაგრამ იმედს არ ვკარგავ ჯერ.

გადავრჩი მეც და ჩემი სავარაუდო პაციენტებიც.

ხელოვნების, ლიტერატურისა და წერის მოყვარულის ბლოგი. შარშან ზუსტად ამ დღეს დამიწერია მასზე პოსტი. ალბათ თავი მოგაბეზრე ჩემი წერილებით, მაგრამ დამერწმუნე ყოველ წელს მოგწერ. წინადადებების აწყობა მიჭირს,მოდი გულწრფელად. შენ ხარ ის ვინც წიგნები შემაყვარა. შენ ხარ ის ვისი წიგნების გამოც ძილი არ მინდოდა.

არასდროს ამოვთხრი მე ჩემს გაუხრწნელ გვამებს იმის საილუსტრაციოდ, რომ ისინი სასწაულმოქმედი ადამიანები იყვნენ. მე არ მაინტერესებს ჩემთვის საყვარელი ადამიანების კუნთოვანი ქსოვილები, მენჯის ძვლები და სხეულიდან გამოსული ზეთები. გინახავთ სხვაგან ასეთი რამე? ერთხელ მაინც სცადეთ და ნახავთ ნამდვილ სასწაულს! წვიმიან ამინდში წებოვან ტალახაკრული იმაზეც დაფიქრდები.