امروز بعد از مدتها میخوام بنویسم. یه امروز را گذاشتم برای خودم. صبح تا هر ساعتی که خواستم خوابیدم و بعد با عزیزانم از راه دور حرف زدم و الان هم کارهای دلی و شخصی. اول بگم چرا خط اول را اینطوری نوشتم الان یه مدتیه دلم برای گذشته تنگه و همهاش یاد گذشتهام. انگار سرعت تغییر دنیا خیلی زیاده و باید بدویم. من را اینچنین بهیاد بسپار. چندگانه سال نو در غربت.

این چند سال چه روزهایی با هم داشتیم چه پاییز هایی. قصه همون قصه است و باز تنهایی منو آرزویی موقع فوت کردن شمعهای کیک تولدت. خیلی دوست داشتم که آدم خجالتی باشم که تا یه چیزی میشه سر گونه هام سرخ بشه. دلم برای روزهای ۱۳ سالگی تنگ شده.

اگه چون تو این بلاگ لینک بودبید اومدید باید بگم اینجا تعطیل شده و بودن اسم شما نشون می ده من جزو خواننده های خاموش شما هستم. اگه تمایل به تبادل لینک دارید یا می خواید من از خاموشی در بیام و کامنت بذارم که باعث خوشحالی من می شه کافیه اون بلاگم رو. خوشحال می شم نظراتم رو در مورد پستاتون بگم.

دوس دارم بهتر بشم با ترسام مبارزه کنم به هدفام برسم و از زندگی لذت ببرم در حال حاضر همین . حالا 1 2 3 . سر و گردن ایشالا به خیر گذشت! فکر میکنم آره اگه نورو هم خوب بشه! هر دم از این باغ بری می رسد . تک و توک های یک ماهی بی تنگ.