Προσπάθεια με λίγες λέξεις, για να ταξιδευει. Τῷ καιρῷ ἐκείνω, παράγων ὁ Ἰησοῦς. 1 εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. 2 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες ῥαββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;. 4 ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. 5 ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου.

Τα πατατάκια και τα κρουασάν πηγαινόερχοταν στην τάξη και η δασκάλα απορούσε. Πριν χρόνια μία μητέρα έβαζε στο παιδί της κάθε μέρα κόκα κόλα και μάλιστα μέσα στο παγουρίνο. Μακάρι να υπήρχε ο χρόνος να το κάναμε καθημερινά.

Πριν ενα χρονο και λιγο περισσοτερο. Χωρις να πολυσκεφτεις τον προορισμο. ξεκινας με το αυτοκινητο, απο την αθηνα, και οταν φτανεις στην κορυφη του λοφου πλησιαζοντας το μικρο λιμανι βλεπεις οτι μαλλον εχασες το καραβι που σε περναει απεναντι. και εχεις αλλη μιαν ωρα καιρο να δεις το μερος στην ακρη του τοπου που ζεις, αποκομμενο απο βουες ανθρωπων και μηχανων.

Μέρες και Νύχτες στην Πόλη του Ποτέ- Ποτέ, reloaded. Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Και μια, και δυο, και τρεις φορές. Thursday, December 25, 2014. Πέντε μήνες μετά, ξαναγράφω ένα ποστ, έτσι για το καλό. Χριστούγεννα και το σπίτι ησυχάζει. Τα πιάτα μαζεύτηκαν, η κουζίνα είναι ταχτοποιημένη - φαρμακείο που λέει και ο αγαπημένος Μιχάλης- και η μυρωδιά των αναμμένων κεριών απλώνεται από το καθιστικό μέχρι το γραφείο μου. Κανέλα, σύκο και βανίλια. Better late than never πάντως, .

Τρίτη, 13 Σεπτεμβρίου 2011. Πριν από περίπου έξι μήνες πήρα μια μεγάλη απόφαση. Άφησα το σπίτι μου, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, για να ζήσω με τον άνθρωπο που αγαπώ! Και αφού πέρασε το πρώτο δίμηνο συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μονοδιάστατος άνθρωπος και έχω πολλά μέσα μου να βγάλω. Τότε ήταν που πλησίαζε η βάφτιση του πολυαγαπημένου μου ανεψιού και ανέλαβα να ετοιμάσω τα πάντα. Τα μαρτυρικά για τα κοριτσάκια.