خیلی بی دلیل اومدم سراغ این وبلاگ و خیلی بی دلیل دلم برای اون روزهایی که گلی بودم تنگ شد. از اون روزها سالها گذشته انگار. هفته دیگه کاری رو شروع میکنم که همیشه براش تصویرسازی میکردم اما تو این تصویر سازی ها یادم رفت فاصله خونه تا محل کار رو تعیین کنم! کاش بشه دوباره بنویسم.

هم شاد شدم و هم غمگین. مینویسم از ترس اینکه خاطراتم در اثر خاک گرفتگی کلا از صحنه روزگار محو شوند. سهشنبه 15 شهریورماه سال 1390. یاد داشت قبلی رو طی یک سری غلیان احساسات نوشتم ولی با تجدید نظر به این نتیجه رسیدم که غلیان احساسات به درد اینجا نمی خوره. با عذر خواهی از عزیزانی که نظر دادن کلش رو برداشتم. یکشنبه 6 شهریورماه سال 1390. زمان عادت عجیبی داره . چهارشنبه 26 مردادماه سال 1390. ولی چه کنم از ضرب دلتنگی.

ماجراهای مامان لولی و قند عسلش. دوستان عزیزم سلام بعد از مدت طولانی برگشتم توی این مدت اتفاقات زیادی افتاد ولی برکت و راهنمایی یک دوست عزیز زندگیمون رو فعلا از لبه پرتگاه نجات داد . اینم عکس جدید ایلیا است. اون روز که با وجود همه سختیها ایلیا رو توی بغلم.

گ ل فروشی عباس آقا و شمسی خانوم. هر کجا هستم باشم آسمان مال من است. نیوشا عزیزم گلی جونم ترانه قشنگم سارا مهربونم مگان نازنیم و . من الان کامنتهاتون و دیدم. هم عصبانی ام از دست این وبلاگ هم خوشحالم بینهایت یادم بودین. من بهتون سر میزدم اگرچه بی صدا.

رژیم و دوستان عزیز تمیز. این را میدانم که دل ودماغی برای نوشتن ندارم و فقط به خاطر رژیم بوده که اینجا نوشته ام. رژیم را کم وبیش رعایت کرده ام . همین که توانستم خودم را قانع کنم وسوپ بپزم و بخورم به جای اینکه هیچی نخورم و بعدش گرسنه بروم سر یخچال و هرچی هستو بریزم تو خندق بلا خودش جای قدردانی داشت. فلون جان قدردانی تشکر ممنون . دوست عزیز یه کم هم به فکر اصلاح خودت باشی بد نیست ها. ولی واقعا نه حوصلش رو دارم که بگم نه .

این جا از چیزایی می نویسم که دوسشون دارم و بهشون فکر می کردم. وقایع روزانه و هر چیز دیگه ای که به نظرم جالب بیاد. خیلی رشتمو دوست دارم و امیدوارم یه روز معمار خوبی بشم. آشپزی رو دوست دارم و عاشق فیلم دیدنم. دوستاي خيلي خوبي تو اين مدت پيدا كردم و هميشه از دوستاي جديد استقبال ميكنم.