Gelukkige kinderen, gelukkige ouders. Niet dat ik een hekel heb aan achtbanen en consoorten, integendeel. Maar een half uur in de rij staan voor twee minuten plezier, dat noem ik geen ontspanning. En net daarom heb ik nogal een voorliefde voor kleinere, iets minder bekende pretparken zoals Toverland. Ik zou kunnen uitweiden, jullie.

Een week voor het BK mountainbike in Ottignies kreeg Lomme een bijna-nieuwe fiets om naar school te rijden; een mountainbike. Meer dan dat was er niet nodig om de rol van supporter om te buigen in een deelname. Lomme, die nog nooit een mountainbikewedstrijd gereden had, stond aan de start van het officieus BK in Ottignies. Senne, die het mountainbiken wel gewoon is, eindigde als derde van zijn leeftijd en mocht op een echt BK podium een beker en bloemen in ontvangst nemen.

3 meisjes 3 zusjes 3 dochters. Geplaatst 1 oktober 2013 door Tamara. Op mijn vorige blogpost zit een slotje. Geplaatst 30 september 2013 door Tamara. De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken. Geplaatst 3 maart 2013 door Tamara.

Over Juffrouw en meneertje Baele. Dit jaar wilde ik persé een camping met een riviertje. Ligt pal naast de Ay. Ik kocht waterschoenen bij Decathlon en een visnetje bij Action. We hebben het ons niet beklaagd. Gelukkig zat die laatste niet in de rivier, maar in de zoo van Peaugres. Als je ooit in de buurt bent, een mega-aanrader. Soms had het mannetje het plots koud. Dan rilde hij en stonden zijn armpjes vol.

Onze kleinste heeft sinds een tijdje migraine. Ze werd er onderworpen aan een zeer uitgebreide anamnese. Uiteindelijk bleek ze 6 van de 7 punten te hebben, terwijl meer dan 3 punten wijzen op ernstige migraine.

You own everything that happened to you. Follow my blog with Bloglovin. Letterlijk van twee deugddoende weken Italië. Met de medicatie voor mijn hart. Werd dan ook sterk afgeraden. Zo, nu ben je mee met het hartverhaal. Anders snapt ge het vervolg niet. In niks had ik nog zin. Zelfs niet in mijn superman. Alles, letterlijk alles, werd een opdracht. Ik herkende mezelf niet meer. Stelde mezelf en mijn beslissingen.

U voelt de knipoog maar begrijpt ongetwijfeld de essentie. Wat krijgen we nu? Met het schaamrood op de wangen moet ik toegeven dat het hier maar stillekes geweest is. Nog goed dat er indertijd een trein ontspoorde, dat er nog eens iets te vertellen was. Niet dat er anders niets te vertellen was.

Ik ben in een opruimbui. Maar ik kan het niet. En dat mag je zowel letterlijk als figuurlijk nemen. Waarom kwamen er op 5 februari welgeteld 105 mensen op deze dooie blog terecht, vraag ik me af.