اینجا می نویسم تا از هیاهوی بیرون دور باشم . که از میانشان چندتایی برآورده شود. میکنم که دوست داشته باشی. آنچه را که باید دوست بداری. آنچه را که باید فراموش کنی. میکنم که با آواز پرندگان بیدار شوی. و با خنده ی کودکان. من خیلی وقته میامو این صفحه پست جدیدو باز میکنمو بهش خیره میشم یه چن دیقه ای اما دوباره میبندمش فکر نمیکردم هیچوقت اینجوری شه . اینکه دوباره بنویسم یکم سخته آخه اما حس دلتنگی به اینجا و شما هر لحظه وسوسه م کرده واسه برگشتن.

Friday, September 30, 2011. دیر و زودش را نمیدانم. سوخت و سوزش را هم! قطع میشوند شریان های کرونری. پس از هم آغوشی عمیق تیغ و رگ! Saturday, June 18, 2011. با تشکر از سپیده کیانفر.