شبی در حالت مستی شکایت با خدا کردم. گلایه از زمین و چرخ حکایت ازسما کردم. بدو گفتم عذابم می دهی هردم نمی دانم. چه بد گفتم به این مردم کجا یارب خطا کردم. نه بر مال کسی من دست یازیدم نه با هیزی نگه کردم. نه ظلمی بر سر مردم نه حقی زیر پا کردم. نه مکری بود درذهنم نه بر حال کسی من رشک ورزیدم. نه بر کس غیبتی کردم نه کاری نابجا کردم. مگرعیبیست در کارم مگر گمکرده ی راهم. مگربی طاعتی کردم, نمازت را قضا کردم. چه بد کردم بر این چه بد گفتم به این ملت. چه ظلمی کرده ام بر خلق جه عصیانی روا کردم.

یه وبلاگ دخترونه ساختم دوست دارم برید و توش نظر بدید.

بگو این سایه هم اسم توئه! با من توو این خونس. که به تو خیییلی شباهت داره! پیرهنی که تنشه مال توئه! جای تو گوشی رو برمیداره! همون آهنگی رو که دوست داشتی. با خودش توو خلوتش می خونه. ولی با من سرده با اینکه. در دیگران می جوییم اما بدان ای دوست. این سان نمی یابی زمن حتی نشان ای دوست. من در تو گم گشتم مرا در خود صدا می زن. تا پاسخم را بشنوی پژواک سان ای دوست. کاش با من بمانی! .

شب بود و سیاه پوشیده بودی و بر بالای ریسمان تاب می خوردی. سرم را از پنجره ی امن خانه بیرون می آورم. بوی خون در مشام خیابان می لغزد و. می ریزد به جوی ماهی های باکره مان . شب بود و سیاه پوشیده بودیم وبر بالای ریسمان تاب می خوردیم. می ترس م پیش از آن که بز رگ بشو م. ستاره ای می افتد و. شب کم می شود از خود. شهاب ی می گذرد از عرض چشمان م. نوری به آسمآن اضافه شود! مرا خ دا ساخت.