ნოემბერი 25, 2017 by BigCrow. ოქტომბერი 31, 2016 by BigCrow. ამ ტრეკის რელიზი საუნდკლაუდზე შედგა ამ პოსტის გამოქვეყნებამდე დაახლოებით 1 წლით ადრე, ასე რომ დროა, ის ყვავის ბუდეშიც აღმოჩნდეს.

მიიღე კომპენსაცია გადადებული და გაუქმებული ფრენისთვის. დადექი, თავი აწიე, თმები ოდნავ გვერდზე. თუ ჩიტებს სხვა რამეებს ეუბნებიან? იტვირთება.

მე ვარ ნაწილი იმ დიადი ძალის, ვისაც ავი სურს და კეთილს სჩადის. ბოლო დროს ჩვევად მაქვს კვირა დღის სახლში გატარება. იმისათვის რომ სამუშაო კვირის ბოლოს კაარგად დავისვენო და ორშაბათს ახალი ძალებით შევეგებო 1 დღე აუცილებლად სახლში უნდა ვიყო. სულ უსაქმურად რომ არ ვიჯდე და უსაქმურობისგან არ დავიღალო პატარ-პატარა, მარტივ დესერტებს ვაკეთელ ხოლმე. ამიტომ გადავწყვიტე ბოლოს გაკეთებული ორი გემრიელი დესერტის რეცეპტი გამეზიარებინა თქვენთვის. როგორც წესი მათ ინტერნეტში ვაწყდები და შემდეგ ჩემს ჭკუაზე მომყავს.

კნუტის ბლოგი მკითხველს თავიდანვე ვაუწყებ, რომ ყველა კეთილსა თუ უკეთურ საქციელს, ჩემს ცხოვრებაში რომ ჩამიდენია,განვიხილავ, როგორც პირადად ჩემს დამსახურებებსა და შეცოდებებს და აქედან გამომდინარე, ვაღიარებ ნების თავისუფლებას. მკითხველს თავიდანვე ვაუწყებ, რომ ყველა კეთილსა თუ უკეთურ საქციელს, ჩემს ცხოვრებაში რომ ჩამიდენია,განვიხილავ, როგორც პირადად ჩემს დამსახურებებსა და შეცოდებებს და აქედან გამომდინარე, ვაღიარებ ნების თავისუფლებას. ქორწილის შესახებ იმდენი იდეა გვქონდა იმდენი.

რა რჩება ტკივილის გასვლის შემდგომ? August 10, 2015. რა რჩება მას შემდგომ, რაც ტკივილი გაივლის? ტკივილი მხოლოდ მაშინ წყდება, როცა მის გამომწვევ მიზეზს ივიწყებ და თუ რემარკს დავესესხებით, რასაც ვივიწყებთ, ის მთელი ცხოვრება გვაკლია. განა, ბედნიერია ადამიანი, რომელმაც რაღაც მნიშვნელოვანი ამოძირკვა მახსოვრობიდან და სიცარიელის შეგრძნება აქვს? კარგი თუ არა, ბეჯითი ფსიქოლოგი გამოვიდოდი. ადამიანის ქცევების ახსნას მუდმივად ვცდილობ და.

ახლა დეკემბერია, გარეთ საშინლად ცივა, თუმცა არ თოვს. ხომ იცი, არ მიყვარს ჩვენს ქალაქში თოვლი. ისევ განვსაზღვრე რაღაც ჩემი და შენი საერთო სიტყვით. ყოველთვის, როცა გზაზე გადავდივარ, მგონია, რომ მანქანა დამარტყამს.

მე არ ვიცი, რა დავარქვა ჩემს დღევანდელ პოსტს, აქ იქნება ბევრი აბდაუბდა, უბრალოდ ნააზრევი ჩანაწერი, რომელიც გამოხატავს ჩემს პროტესტს, ამ დაუნდობელი სამყაროს მიმართ. გინდათ სოციოპათი მიწოდეთ, გინდათ მიზანთროპი. ჰო მძულს ეს ადამიანური მლიქვნელობა, პირფერობა, მუხთალი ადამიანები ზოგადად, ისინი ერთგვარ პარაზიტულ აქტს უტარებენ, ცხოვრებას, რომლითაც ვცხოვრობთ. ყველას უყვარს ცხოველები, რა თქმა უნდა,.

და ქალები, რომლებსაც აქვთ ნიჭი დარჩნენ მოღალატე კაცებთან, არიან არაფერი სხვა, თუ არა გმირები. იმიტომ, რომ ეს ჯოჯოხეთია და მოგიყვებით, ამ ჯოჯოხეთის ჩემეულ კოშმარებს. 16 აგვისტო, 2014 წელი. 16 აგვისტო, 2015 წელი. მთელი დღე სახეზე უზარმაზარ ღიმილგადაფენილი დავდივარ სახლში.

ერთ პატარა ბიჭს მამამ ფერადი ბუშტები მოუტნა. ჩვეულებრივი ბუშტები, აი ისეთი, ბაზრის წინ ჩამწკრივებულ ღია ფარდულში და სათმაშოების მაღაზიებში რომ იყიდება. ბიჭმა აიღო ერთი ცალი და ჩაბერა. ბუშტი თანდათან გაიბერა და ის იყო ხელი უნდა გაეშვა კიდეც, რომ რას ხედავს? შიგნით სარწეველა სავარძელში, კაცუნა ჩამჯდარა და ღიმილით უპაჭუნებს თვალს. კაცუნაზე ბევრი რამ გაეგონა და წაეკითხა. ეი, მანდ საიდან გაჩნდი? 8211; შესძახა ყოჩაღად. როგორ არა, ცოტა ზევით და ცოტა ქვევით.

მოვდიოდი და ვფიქრობდი, ანუ მელანოსოფია. სოფია, სოფიელები და ლოკოკინა ადამიანები.