Zal ik ze zien staan. Ik mag weer bij ze wonen. Dat zij die ik liefhad. Mij slechts voor zijn gegaan. Al zou ik je stem willen vasthouden. Je adem die mij zachtjes streelt.

Persoonlijk houd ik er niet van om mezelf als slachtoffer te zien. Ik ben van mening dat ik altijd ergens de mogelijkheid heb om te kiezen. We hadden het er in hoofdstuk 4 al over bewerkte voedings- producten.

In mijn slaap ben ik vrij. Ik droom van vliegen over wolken, met wijd gespreide armen, rennen in de wind, zo hard dat mijn voeten de grond amper raken. Ik leun met mijn rug tegen een boom en zie alles om mij heen zo helder als ik niet eerder deed. Ik hoef niet veel te doen, alleen maar dat ene.

Afgelopen vrijdag had ik een afspraak bij de cardioloog. Er waren diverse onderzoeken gedaan en daar kreeg ik de uitslagen van. Er was veelal positief nieuws. Ik fietste keurig boven de norm. Niet ruim,maar wel ruim genoeg. Het ecg liet nogmaals een verbetering zien. De hartslag is eindelijk omlaag en ook de bloeddruk was netjes. Maar toch blijft het kriebelen. Ik wil een doel, liefst met wat uitdaging.

Schrijven kan veel of weinig over iemand zeggen, ik wil niet steeds alles uit moeten leggen. Je hebt niets verdiend en je bent nog niet jarig. Je hebt weinig nodig, toch geef ik je iets. En of ik er ooit iets anders voor terug krijg. Dat geeft niet, ik geef jou mijn dromen voor niets. Dromen die komen van heel diep van binnen. Geboren uit vreugde, geluk en verdriet. Een splinter verlangen, een deel van jezelf. Dat je meestal verstopt voordat iemand het ziet.

Vandaag word mijn boomhut afgebroken. Stuk voor stuk zullen mijn spullen er uit worden gehaald. Plank voor plank zullen mijn herinneringen worden afgevoerd. En mijn boomhut is gemaakt van heel veel planken. Het is de laatste keer dat mijn vader zijn aan mijn moeder gegeven woord hield. Toen de boomhut klaar was gaf hij mij een aai over mijn bol, pakte zijn boeltje en is met de Noorderzon vertrokken. Het hekje is door de jaren heen wel gebleven. In het begin deed ik niet anders da.