Και ζούσε μέσα σε ένα αεροπλάνο. Το πιο όμορφό μου ποίημα.

Σάββατο, 4 Απριλίου 2015. Στο πλαίσιο του φετινού μας εορτασμού για τα 60 χρόνια. Η βραδιά θα ξεκινήσει κατανυκτικά με το έργο. Όπως το μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Αρέσκεται στο σκοτάδι το Ποίημα. Εκεί σπέρνεται ανοίγοντας μικρούς φεγγίτες, που μεγαλώνουν, μεγαλώνουν. Το πολύ ηλιακό φως το εκτυφλωτικό το πληγώνει. Η Ευδαιμονία του Χορτασμού και της Οικονομίας το αφήνει νηστικό. Σαν ένα ζώο λησμονημένο κι άχρηστο. Μη έχοντας δοκιμάσει το μαχαίρι της πείνας για ψωμί και φως, τη δίψα του στερεμένου ποταμού.

Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου. Πληθυντικός αριθμός οι ανυπεράσπιστοι έρωτες. Σε περιοχές που σαν υπαρκτές. Τον καταδιωγμένο κόσμο μου,. Με πικρά κι απειθάρχητα μέσα,. Χωρίς σχήμα, χωρίς φως,.

Βλέπε το φως, ψυχή μου. Ελεγείο μοναχικό του Ανδρέα Κάλβου. Οδοιπορώντας μες από νύχτες κι ασάλευτους ποταμούς. Μες στου χειμώνα την καρδιά εντάφια περιστέρια. Μιλούσες μια γλώσσα κατάστικτη σαν τα σπασμένα μάρμαρα. Και δεν φορούσες παρά μονάχα μαύρα, το πένθος της μοναξιάς. Αγνάντευες ψηλά τα ηώα κάγκελα και πήδαγε η καρδιά σου. Από κορφή σε κορυφή, από ένα βουνόν εις άλλο. Δεν ήσουνα για να πατάς στη γη.