نمی دونم چطور شد که اینجوری شد که من به زور ماهی یکبار آپ کنم . من حدودا 5 ساله که اینجا مینویسم . یکبار حذف کردم و بی خیال اینجا شدم ولی دیدم نمی تونم و باز برگشتم . می خواستم داد بزنم و بگم آهای فلانی! تو تا زنده ای نسبت به آنی. چرا دیگه نمی نویسی! چرا منو وبلاگی کردی و رفتی! ولی نگفتم انقد نگفتم که خودم هم این جمله یادم رفت . اصن لعنت به ف .

تا از دست وراجی هایت راحت بشم و استراحتی بکنم. ولی من اگه بلد بودم.

یک زن همانقدر به یک مرد احتیاج دارد. یک ماهی به دوچرخه . ارائه خدمات ضعیف دارو و درمان. انحلال شبانه یک دانشگاه بی دفاع. رها کردن دو بیمار در بیابان. همین ها برای رفتنت کافی است. همچون یک موسیقی فراگیر . روزی در جایی قرار می گیری که می بینی خود سابقت به هیچ دردی نمی خورد. ذهنم را بپوشان و لبخند بزن.

نوشتن بیرون جهیدن از صف مردگان است کافکا. پرده نا تمام فاطمه شمس. مريمانه-زن روزهاي سخت بعد از كودتا. بهار ۹۳ هم به زودی تمام می شود. و تابستان و پاییز نیز. و سال ها و سال ها هم به سان همین نسیم بهاری می گذرند. و تو می آیی هم چنان و هم چنان. نوشته شده در سه شنبه نهم اردیبهشت ۱۳۹۳ساعت توسط عاطفه. بابا لنگ دراز - جین وبستر.

قصه از آنجا شروع شد که من متولد شدم. آوریل 6, 2013 in گاه نوشت. تقریبا هر هفته مراسم جمعآوری کلکسیون را داشتیم و آلبوم معرکهای شده بود. کار گروه آبی این بود که هر روز ما را لو بدهد و ناظم را به کلاس بکشاند تا این آلبوم را از کیف ما پیدا کند. دوران راهنمایی با بچههای گروه آبی همکلاس بودم. بچههای گروه قرمز طبقه پایین بودند و همین بود که رابطههایم با آنها کمرنگتر شد و دوران .

در اینجا صرفن با یک سری تکگویهها مواجه میشوید. آمارها چشمگیرند واژههای وطن تن دوری اجبار و اختیار زیاد به چشم میخورند. هنوز نتوانستم مقالهای را انتخابکنم.