احساس میکرد الان همه و همه. ما هم که خودمون گم شده بودیم. شبا با ماسکش حرف میزد. با توی ماسکش حرف میزد. میگفت تو با هرکودوم از این بندها. میتونی سه چارتا کفش ببندی.

نوشته ها دیگر قابل خواندن نیست بعد از روز ها و مدت ها دوباره کلیدها را فشار می دهم و احساس می کنم باز هم انسانم. من اینجا نشسته ام سر به دیوار می گذارم و پا بر زمین . من با تمام وجود پوسیده و کسالت بارم که برای شما دیگر جایی از افتخار ندارد به آدم ها دست می کشم و احساس می کنم همکلامی مرا زنده نگه می دارد و زندگی را از دید زنده ها را تجربه می کنم.

نه من جلمیخ نمی شناسم! اصلا توی این محل از این آدما نداریم. برو زودتر الان خانواده میاد رد شه! نوشته شده در مملکتی. تعطیل است , به وبلاگ مجاور مراجعه فرمایید. احتمالا خوراک از کار افتاده. ساخت یک وبگاه یا وبنوشت رایگان در وردپرس. هر نوشته تازهای را در نامهدان خود دریافت نمایید. ساخت یک وبگاه با WordPress.

فقط يه سری صلوات ميفرستادن و يه سری هم شنگ و شيون ميكردن. يعني تصوير آدمی كه يكهو از خواب ميپره و پريدنش درست يه جهش نود درجه ای از لولای كمره.