Να γράφω και να σου μιλώ. Που βλεπεις το καλό να νικάει? Αναρτήθηκε στις Δεν ξέρω παρά να τραγουδώ. Βρώμα κάτω απ τη βρώμα. Πως αισθάνεστε τώρα που γίνατε πολλοί? Οι άνθρωποι που δεν ενδιαφέρεστε τι έμεινε πίσω σας και με μια άγρια χαρά τρέχετε αντίθετα? Οι άνθρωποι που είπατε την τελευταία σας κουβέντα και σαν παράσιτα στον ίδιο τόπο που μ αγαπήσατε χαμογελάτε σε παλιότερες από μένα υπάρξεις? Κι όλα αυτά αξ.

Παρασκευή, 2 Φεβρουαρίου 2018. Ηθελα να γραψω κατι απο καιρο. Ετοιμος να δεχθω τις κριτικες. Στην ουσια ειναι πιο φασιστες. Πιο επίκαιρη απο ποτε . Αν ζουσες θα ειχες αρκετο υλικο μαλβιναρα. Για τις εποχες που ζουμε. Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2018. Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Τετάρτη, 20 Δεκεμβρίου 2017. Ειπα ναι , μαρεσουν.

Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε δει μαζί τύπους που συχνάζουν στα κολυμβητήρια, τύπους απλούς, καθημερινούς μα και ρηξικέλευθους. Φυσικά κι επειδή το ανθρώπινο γονιδίωμα έχει μεγάλη ποικιλομορφία, υπάρχουν και άλλες ποικίλες κατηγορίες τις οποίες μπορούμε να σχολιάσουμε! Και αφιονίζεσαι σε στιγμές που κανονικά θα έπρεπε να χαλαρώνεις .

Ένα παραμυθάκι στον κόσμο των ονείρων. Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Που πάμε καπετάνιο; Με ρωτάει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι. Όπου πάνε τα κύματα λέω επίσημα εγώ. Και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα. Και η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους αληταράδες.

Γιατί Ο τάδε φιλόσοφος αγαπά τους Τατάρους;. Μην εμπιστεύεστε αυτούς τους κοσμοπολίτες που θα αναζητήσουν πολύ βαθιά μέσα στα βιβλία τους καθήκοντα που οι ίδιοι απαξιούν να εκπληρώσουν προς τον περίγυρό τους. Ένα καπουτσινάκι για τον Κάρλος Καστανέντα.

Στο βωμό μιας εορτής εκπορνεύουμε τις απραγματοποίητες ζωές σας. Δημιουργούμε ήχους με τις φωνές μας, φτιάχνουμε αριθμούς με τους ανεξίτηλούς μας και κουρδίζουμε τα κενά των γραναζιών σας. Δημιουργούμε στιγμές για να θυμάστε και σας σφίγγουμε το χέρι με μια αόρατη ευχή για συντροφιά.

Monday, June 22, 2015. Αποφάσισε να κλείσει το κονάκι της για το καλοκαίρι καθότι διαπίστωσε ότι ο καλοκαιρινός της εγκέφαλος αρνείται να ακολουθήσει τις εντολές της τρελής ιδιοκτήτριας του και μοιάζει να το έχει ρίξει σε μόνιμη απεργία. Η απαιτήσεις του για να πάρει πάλι μπρος είναι τόσο παράλογες που είναι αδύνατον να τις ικανοποιήσει γιαυτό τον στέλνει στο ταμείο ανεργίας για να δει τι σημαίνει να ξεροσταλιάζεις στον ΟΑΕΔ για να βγάλεις κάρτα ανεργίας. Monday, June 22, 2015.

Τετάρτη, 12 Αυγούστου 2015. Πότε για να πάρω το καράβι από το Νυδρί, ή τη Βασιλική, για Σάμη και Φισκάρδο αντίστοιχα, αφού μέναμε Κεφαλλονιά γα χρόνια, αλλά κι αργότερα, που επιστρέφαμε στο λατρεμένο νησί, για διακοπές.