Οι άγγελοι πετάνε, φωτογραφίζουν στιγμές και στα όνειρα τους τις μεταφέρουν και ταξιδεύουμε μαζί. Δευτέρα, 14 Μαΐου 2012. Πάνω από ένα χρόνο μετά την τελευταία μου ανάρτηση, επιστρέφω με φωτογραφίες, λίγο πριν φύγω μόνιμα από αυτή την πόλη, που τα τελευταία 6 χρόνια έχει συνδεθεί με τη ζωή μου. Το είχα πει άλλωστε, αυτό το ιστολόγιο πάντα θα έχει χώρο για φωτογραφίες. Αυτά είχε να γράψει η. Παρασκευή, 18 Μαρτίου 2011. Καιρό έχω να γράψω εδώ, ε;.

Τα παντα ειναι λεξεις! Σε λαθος σειρα. On Παρασκευή, 27 Νοεμβρίου 2015. Είχα δώσει την υπόσχεση μέσα στο 2015, να κάνω τις περισσότερες δυνατές αναρτήσεις, να σας λέω τα νέα μου, να μαθαίνω τα δικά σας, να κουτσομπολεύουμε, να τραγουδάμε, να γελάμε με την καρδιά μας αλλά όπως φαίνεται μας δεν ήμουν ικανή να κρατήσω την απόφαση μου. Πάει το δώρο από τον Αγιο Βασίλη για φέτος. βαφτιστήκαμε με δόξα και τιμή! Θα σας ξαναδω σύντομα! .

Αυτό είναι το τελευταίο post σε τούτο το blog. Το σκέφτηκα αρκετό καιρό και θεωρώ ότι έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της αδράνειας του τελευταίου χρόνου αλλά και της ανάγκης μου να εκφραστώ με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν ξέρω ακόμα ποιος θα είναι, μπορεί να είναι άλλο blog, μπορεί να είναι μόνο podcasts, μπορεί twittάροντας, αλλά δεν θα είναι ως exitmusician. Κατάφερα πολλά, με πρώτο και κυριότερο να έχω εμπιστοσύνη στη σκέψη και τη γνώμη μου. Αυτό είναι ένα ανεκτίμητο κέρδος.

Sunday, December 2, 2007. Οχι τα ψυχικα, δοξα τον Γιαραμπη τετοια δεν υπαρχουν πολλα ακομα, αλλα τα σημαδια στο σωμα που μου εχει αφησει η παιδικη, εφηβικη και μετα-εφηβικη μου ηλικια. Πηγα να κανω βουτια απο ενα ψηλο.

δε βρήκα τίποτα να πω. γυρίζω σαν αερικό με της καρδιάς σου την πυξίδα. Friday, March 09, 2012. Τα βράδια ξέρεις είναι πάντα τα πιο δύσκολα. Περιλαμβάνουν πάντα δάκρυα, σκέψεις, ένα συγκεκριμένο τραγούδι, διάβασμα παλιών μηνυμάτων, κοίταγμα φωτογραφιών και μια ελπίδα που τις περισσότερες μέρες μοιάζει να βαριανασαίνει. Saturday, October 22, 2011. Κάθε φορά που με παίρνεις τηλέφωνο.