Wie ben ik dan? Augustus 16, 2015. Wat een reacties heb ik op mijn vorige blog gekregen en niet allemaal positief, eigenlijk vind ik dit wel jammer maar na bestudering van alle opmerkingen ben ik tot de conclusie gekomen dat scootmobielers naast verkeersonvriendelijk ook nog eens een beetje boos kunnen zijn. Na lang nadenken heb ik het volgende besloten. Eigenlijk gaat dit nergens over maar de discussie is in gang gezet en dat is ook wat waard! Augustus 9, 2015.

Mezelf voor de gek houden lukt niet meer. Mijn leven als een vrouw wordt met de dag een zwaardere opgave. Me er tegen verzetten heeft al helemaal geen zin. Mijn reis op weg naar wie ik werkelijk ben. Ik zit namelijk weer zonder werk. Zoals ik schreef in mijn blogpost One of the boys. Na twee weken opleiding kreeg ik plotseling.

Het ontstaan van een bloemstilleven. En daar hing het dan. In Lent, dé ja, want het is de enige echte Dorpsschuur van Lent. Vroeger deed de schuur onder andere dienst als opslagplaats voor zandzakken om bij nood de dijk te verzwaren. Lent ligt namelijk gezellig dicht tegen de Waal aan. Tijdelijkheid, vergankelijkheid, sterfelijkheid.

Veranderingen in wonen, zorg, pensioen en politiek. Geen greep uit de partijkas. Outsider art in het Koffiehuis. Ik weet nog goed waar ik was, die middag van 6 mei 2002. Het was een bruin kantoor in Zoetermeer. Ik had het benauwd, want ik moest bij de reorganisatie van een klein bedrijf met mensen praten die hun baan zouden verliezen. Dat had ik nog nooit gedaan. De christelijke partijen antwoordden fel afwijzend.