Λέξεις, σκέψεις κι άλλα. Wheat Field with Crows, Vincent van Gogh 1890. Σάββατο, 16 Μαΐου 2015. Και θόρυβο και δάκρυα και τίποτε άλλο.

Με τον τρόπο του Γ. Πάει, πέθανε κι ο μπαρμπα-Βασίλης. 171;τι έγινε με το Λενιώ, ακόμα να τα βρείτε;. Πως μόνον εγώ σε θυμόμουν. Κατά μία έννοια, εχθές κηδεύτηκε. Το τελευταίο λείψανο του έρωτά μας. Δέκα χρόνια κρέμονταν το σύνθημα Ιούδας.

Για να δούμε, λοιπόν, πως θα τα φέρει η ζωή και πως θα τα σπρώξουμε και εμείς φυσικά! Φωτογραφίες από τα sites. Posted on Απριλίου 30, 2014. Επειδή σήμερα η μέρα μου κύλησε ποιητικά και αυτό ήταν και το θέμα στο σεμινάριο ραδιοφώνου, το οποίο παρακολουθώ, δεν μπορώ παρά να κλείσω τη βρα.

Κόκκινο, Λεμονιά, Παράθυρο. Milton Avery, Portrait of Marsden. Ο γιατρός του ζητάει να θυμηθεί τρεις λέξεις. Ο μπαμπάς ανοίγει το στόμα του αλλά δεν λέει τίποτα. Ο γιατρός επαναλαμβάνει τις ίδιες λέξεις με την ίδια σειρά, κόκκινο, λεμονιά παράθυρο. Ο μπαμπάς ανοίγει και πάλι το στόμα του. Έλα μπαμπά μην με τρελαίνεις, τρεις απλές γαμολέξεις είναι. Ο γιατρός λέει πως είναι κάτι που υπάρχει στα σπίτια.

ΕΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΤΡΟΥΠΗ. Τον άντρα της τον πέτυχε το βόλι και τον ξάπλωσε στο Γράμμο. Έμεινε με τη νάκα γιομάτη. Τι σερνικό, τι θηλυκό. Άνθρωπος από τον άνθρωπό της ήτανε. Μέρα με την μέρα άξαινε, σα να το τράβαγες από το τσουλούφι, τούτο το θηλυκό. Πότε κιόλας γίνηκε για γαμπρό;. Τι είναι εδώ, κόρη;! Κάνεις πως δεν ξέρεις;. Τι να ξέρω; Τι βλέπεις εσύ και δεν το βλέπω εγώ;.

Σαν μπολσεβίκος σε άγρια απεργία. Σαν φοιτητής που κάνει βήματα προς την ελευθερία. Τον Μάη ερωτεύτηκα πρώτη φορά. Τον Αύγουστο πρόδωσαν την αγάπη μου. Τη μια φορά σαν απεργός εργάτης στη Θεσσαλονίκη. Κι ως εξόριστος στον Άη Στράτη η δεύτερη. Τέλος, Δεκέμβρη σκότωσαν την αθωότητά μου. Ξυπνώντας μέσα μου μια υποταγμένη συνείδηση. Πέρασαν τα χρόνια, ούτε ηλικιωμένος, ούτε παιδί. Βαδίζω στον δρόμο της εξέγερσης μαζί σας.