Ik ben weer eens begonnen met sporten. Eerst thuis, maar ik merkte dat het niet echt meer de genoeg voldoening gaf, dus ben ik toch maar lid geworden van een sportschool. Na even goed rond gesnuffeld te hebben op internet heb ik besloten om helemaal geen, absoluut niet, totaal geen cardio te doen. Het duurt namelijk wel even voor je wat ziet, maar ja er moet ergens wel een bepaalde verandering komen.

Waren we ineens vier jaar verder. Zouden er nog mensen zijn die nu melding krijgen van mijn blog? Van mijn verlaten kruimelpad? Dat ik zo af en toe best mis, maar dat op mijn prioriteitenlijstje ergens op nummer vijf terecht is gekomen. Terwijl ik tot nu amper tot drie kom. Vanavond - ja ja, tijdens Mercurius retrograde. Raakte ik geïnspireerd en type ik, opgekruld in mijn kuil op de bank, deze blog.

En dan is er Daisy. Terwijl langzaam de pijn vervaagde en de mooie herinneringen weer gingen glanzen, besloot ik om voorlopig geen nieuw groot paard weer te willen hebben voor mezelf. Maar het land was zo leeg. Via een consult kwam ik in contact met iemand die een mini shetlandveulen had met een slepend beentje. Er was gedacht aan een vastzittende knie door te slappe kniebanden. Ik legde mijn handen op haar heup, die idd warm aanvoelde en gaf haar healing.

Mooi liedje en een mooie tekst. Maandag, april 23, 2012. Onze Willemijn wordt morgen alweer 11. Gisteren alvast groot feest gehad van vrienden en familie en volgende week zaterdag een chocoladefeest,. Met chocolade fondue, chocolademelk en chocoladetaart. 11 jaar geleden is ze geboren in Amsterdam, onze dochter. Ze kwam 10 weken te vroeg, als een heel klein meisje op onze grote wereld. En nu, alweer 11.