Ο ύπνος κουκουλώνει τα φυτά και τα παγώνια. Χοντροί μηροί και βαριά πόδια. Αναδημοσίευση από το περ ιοδικό. Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση. Σύντομη ωδή στο μεταβατικό διάστημα μεταξύ Άνοιξης και Θέρους. Κι οι κυρίες πίνουν τον καφέ τους στα μπαλκόνια.

Θά ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε. Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια. Βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ. Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ. Ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε. Ὁ κόσμος ψάχνει σ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο. Τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα. Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ. Ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς. Middot; Αχ όπως χαχα.

Βγάλαμε και φέτος το χειμώνα κουφάλες. Θα χει λίγο καλύτερο καιρό τώρα. Θα μας ξυπνά ο ήλιος τουλάχιστον. Θα περιμένουμε στις ουρές δίχως να βρεχόμαστε. Θα κάνουμε καμιά βόλτα τα άεργα μεσημέρια μας. Θα χαζεύουμε καμιά ανθισμένη αμυγδαλιά πεζοδρομίου. Άσε που ανοίγει κι η καλοκαιρινή σεζόν.

Διαδικτυακή αποθήκη λέξεων, ήχων και μετεικασμάτων. Δευτέρα, 27 Ιουλίου 2015. Μετά απο 12 μέρες στα 1250 μέτρα,. Με μπουφαν τζιν το βράδυ,. Με απουσία θορύβων πέρα από εκείνους τους αγχολυτικούς του δάσους και του νερού στο ποτάμι,. Με τηλέφωνα που μια είχαν σήμα και δέκα δεν είχαν,. Χωρίς ψευτοστηρίγματα σε αλκοολούχες νύχτες -άντε ίσως σε ένα δύο τσίπουρα- ,.

Only seen as a sin. Does it really hurt so much? I thought it would never be so painful again, i thought it could never be painful again. Or maybe just because i want it so badly. Κυριακή, 23 Μαρτίου 2014. Το ξέρω πως καθένας μοναχός.