Posted by Oyhan Hasan Bıldırki. In Genel on 10 Nisan 2007. Güneşte, dolunayda ne işim vardı? Hele hele gökkuşağıyla yarışmak neyin nesiydi? Yaşıyorsam, umudum ölümde şimdi. Gönlüm bir uçurtmaydı, koptu birdenbire. Umutlarımı aldı yanına uçup gitti. Başım belâda değildi senden önce;. Yaşıyorsam, umudum ölümde şimdi. Koca okyanusları aş desen, aşamam. Sensizliğim gözlerimden dökülen, yaş değil.

Ah, Bu Şiirler Yok mu? Kendisi de şiir yazan bir adam için, en zor şey, onu tanımlayabilmektir. Bilemem, belki de bu konuda, yüzlerce defa düşünmüş, kıyısından, köşesinden, önünden ya da sonundan şiire yaklaşmış fakat onu tarife cesaret edememişimdir. Aslında şiir, zor şey! Şiir hem nimet, hem mihnettir. Aradan zaman geçti sevgin halloldu derde. Nerde o geçen günler nerde sevgilim nerde. Elden gitti fırsatlar çocukluk vardı serde. Dudağındaki benin beni hayali kaldı bende. Yeşilin en güzelini kuşanmış çi.

Sen varsan başım göğe yükseliyor. Varsan şiir olup destan destan çağlıyorum. Yok musun tek mısra için dövünüp ağlıyorum. Sıkılmaya hazır yağmura yüklü bulutlar geçiyor. Ay bulutların ardında kalmış görünmüyor bu akşam. Kaşlarını çatmış besbelli öfkesinden kuduruyor. Işık ışık uçaklar geçiyor üstümüzden. Dilimizde geçen günlere dair anılarımız.

Sana baştan söyleyeyim ki , ben burada kendim dışında hiç bir amaç gütmedim. Sana hizmet etmek yahut kendime ün sağlamak hiç aklımdan geçmedi. Benim yaptığım değişen ve birbirine benzemeyen olayları yazıya dökmektir. Acaba benliğim mi değişiyor, yoksa aynı konuları şartlara ve ayrı bakımlara göre mi ele alıyorum? Sevgi ve ışık sizinle olsun.

Oyhan Hasan Bıldırki Polonya Türkiye. Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir. Bir Cevap Yazın Cevabı iptal et. Twitter hesabınızı kullanarak yorum yapıyorsunuz. Yeni yorumları bana e-posta ile bildir.

Biz içerdekiler Türk olmak tan, Türk kalmak tan korksak da, kaçsak da, dışardakiler, bu büyü ye ve sihirli değnek e, olanca güçleriyle yapışmak istiyorlar. Onlar, yitirdikleri değerlere, bu yolla ulaşacakları umudundalar. Bizim uzaklaşmaya çalıştıklarımız, dışardakiler için can simidi gibi, başka şafaklarda asılı duruyor. Fakat dışardakiler, içerde, başını kuma gömenlere bu fırsatı vermeyece.

Dün, sık sık Doğu, doğu! Diye bağıranların sustuğunu da biliyorum. Aslında susar gibi görünen dünkü bağıranlar, şimdi başka tezgâhların peşindeler. Bu toprakları bizden koparma işine soyunmuşlar, örüp karıştırmaya devam ediyorlar. Beride biz, kös dinliyoruz. Öyleyse doğru olan ve beklenen nedir? Gecikirsek, tarih bizi affetmez! Sayın Cumhurbaşkanımız Demirel, sonsuz koşu da! İçerideki cambazlarımı.