2011 ang isa sa pinakamakasaysayang taon sa aking buhay. Nagpapasalamat ako sa lahat ng tao na nakibahagi sa akin upang gawing makulay ang taong ito. Heto ang isang pagbabalik-tanaw sa mga nangyari sa akin noong 2011. Sa Ika-113 Pagdiriwang ng Kalayaan ng Inang Bayan.

I go random, me goes nuts. Naging busy ako lately, busy sa kakagala at kakaikot ng metro manila. Nawili sa paglalagalag at sa trabaho habang ang isang pahina dito sa isang pader ko sa mundo na kung san ako nabibilang eh panandalian kong nakalimutan. Ngayon, napapabalik ako dito. Gusto kong bago ko makalimutan ang lahat, maisulat ko na ngayon yung mga bagay na gusto kong masabi bago ko pa makalimutan ang lahat. Nagtext ako kay stranger,.

This is where my heart dwells. Okay it had not been really three months. i had written uber nonsense shits in between and they were all thrown to my drafts. i have no idea what happened to me that i cannot find even just a single motivation to write. i was busy doing school works, alright, but if i was really motivated to write, i would. I got to have the most wonderful social life ever.

Kasi hindi raw ako nagsasalita kahit kinakausap. Kasi wala raw akong emosyon sa mga kaganapan. Kasi mag-isa lang ako kumakain. Kasi mag-isa lang akong umuuwi. Kasi wala raw akong sinasamahan na lakad. Kasi wala raw akong kaibigan. Kasi para sa akin,.

Ang dahilan kung bakit naubos ang pluma sa aparador. Susulat ako ng isang aklat. Ituturo ko kung paano siya mabubuhay. Nang wala ang taong matagal na niyang minamahal. Ipipinta ko roon ang kaaya-aya niyang ngiti. Ilalarawan ko kung paano siya tumawa. At maging masaya nang dahil sa ibang bagay. Nang dahil sa ibang tao.

Ang Kathang Isip na Sagot ni Forever sa Lahat ng Mga Naniniwalang Hindi Siya Nag-eexist. Taking Two Steps Backward For A Big Leap Forward. Out of Fears and Pride. Mga Bagay na Dapat Malaman ng mga Magulang ko na Hindi pa rin Nila Alam.