ბლოგი, რომელსაც უყვარხართ! სამყაროს რომელიღაც წერტილში ალბათ მეორდება ყველა ის შემთხვევა, ყველა ის მოძრაობა, ყველა ის სიტყვა და ყველა ის განცდა, რომელთაც დედამიწაზე ვხვდებით. სათაურს მაინც ვერ ჩავწვდი, მაგრამ შინაარსი აქამდე წაკითხული წიგნებიდან ყველაზე ახლოს მოვიდა ჩემთან. მეგონა ნაირა გელაშვილი არა ნიაზე, არამედ ჩემზე წერდა. ჩემს ფიქრებს კითხულობდა და შემდეგ ყველაფერი ამ წიგნში გადმოჰქონდა.

წითელი თბილი ფერები, გარეთ სიცივე სახლში კი დიდი სითბო. ამ ახალ წელს მე და ჩემმა მეგობრებმა გადავწყვითეთ ერთად აღგვენიშნა ახალი წელი და იმედია რომ კარგად გავერთობით, კი არა და იმედია რომ ერთად შევხვდებით როგორც დაგეგმილი გვაქვს, ძირს ჩავმწკივდებით და საბან შემოხვეულები, ცხელი რძით ხელში საახალწლო ფილმს მიშტერებულებს ჩაგვეძინება. უბრალოდ წყნარი ცხოვრება მინდა თავისი მკაცრი კანონებით მაგრამ მშვიდი.

თითქოს ჩემი ცხოვრებაც საწყაულია,. რომელიც ივსება, ივსება, მაგრამ მაინც ვერ ივსება ბოლომდე. თითქოს სულ რაღაცის მოლოდინში ვარ, ველოდები ხვალინდელ დღეს, რომელიც ნათელი, მხიარული და კარგი ამბებით სავსე წარმომიდგენია.

ვწრიალებ, სიცივე მაწუხებს და თვალებს ვახელ, სუსხიანი ამინდი მყინავს. კარდონის ყუთში ვზივარ და ჩაფენილი მაქვს გახუნებული საბანი . მახსენდება რომ დღეს მართლაც ჩემი დაბადების დღეა მაგრამ ვის ახსოვს? არც მაქვს პრეტენზია ვინმეს ახსოვდეს . სხვას კი არა უკვე მგონი მეც მავიწყდება რამდენი წლის ვარ და საერთოდ ვინ ვარ . ქილაში ვიხედები და ხუთ თეთრიანებს ვხედავ,მხოლოდ რამდენიმე ყრია და მიხარია .