Θά ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε. Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια. Βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ. Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ. Ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε. Ὁ κόσμος ψάχνει σ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο. Τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα. Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ. Ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς. Middot; Αχ όπως χαχα.

Και πάμε στου κόσμου την πιο νευρικιά διαδρομή. Και θα μείνω μοναχός στη χρυσή λοφοσειρά. Στην καρδιά μου έχει ζωή. Όταν το απαιτεί ο χρόνος. Βάζω δύο ξυπνητήρια και το ραδιόφωνο, δεν ανοίγω τα μάτια μου αν δεν ακούσω ένα τραγούδι που ξέρω, πες ότι κυνηγάω μια οικειότητα. Σε τι βοηθάει η οικειότητα;. Τι τα θες τα κλειδιά;. Πες μου μόνο από πού να ξανάρθω. Και θα προσπαθώ να βρίσκω τ.

Τη μια κοιτάει το διάσελο. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Πέμπτη, 21 Μαΐου 2015. Όχι μην τα πετάξεις τα βιβλία! Πάρετα.

Η συμβουλή της γριάς στο λεωφορείο. Ίσως μοιάζει λίγο με τη μοναξιά. Ή με το κλάμα της μάνας του Τούση του νεκρού καπνεργάτη. Οι κανονικοί άνθρωποι σε χαιρετούν. Οι κανονικοί άνθρωποι σε βρίζουν. Οι κανονικοί άνθρωποι σε χλευάζουν. Εσύ χορεύεις ένα βαρύ ζεϊμπέκικο. Και οι φασίστες χτυπάνε εσένα. Τα τροχοφόρα περνάνε πάνω σου πια και η ιστορία έχει γίνει ανάγκη πιο πολύ από ποτέ.

Κάθισαν στις δύο θέσεις ακριβώς απέναντί μου. Βρέθηκα ξαφνικά στον ορίζοντά τους, χωρίς να προλάβω να αντιδράσω. Έγραφα στο κινητό και δεν πρόλαβα καν να δω ποιος τους συνόδευσε μέχρι τις συγκεκριμένες πλαστικές θέσεις. Κάποια νοσοκόμα μάλλον, ωστόσο, αυτό επαναλαμβανόταν συνέχεια όλη την ημέρα, οπότε δεν έδωσα πολλή σημασία και συνέχισα να γράφω. Να χωράνε, να συμβαίνουν όλα, οπουδήποτε, πάντα.