Στη μέση μιας απέραντης ερήμου. Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα. Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος. Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος.

Από την Κρήτη στην Παλαιστίνη.

Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου. Πληθυντικός αριθμός οι ανυπεράσπιστοι έρωτες. Σε περιοχές που σαν υπαρκτές. Τον καταδιωγμένο κόσμο μου,. Με πικρά κι απειθάρχητα μέσα,. Χωρίς σχήμα, χωρίς φως,.

Μην απορείς, μητέρα, μην τρομάζεις. Θα τα βρίσκεις, βέβαια,. Λίγο στενάχωρα, σάμπως να θέλουν. Από τις λέξεις μέσα να βγουν. Το γιο σου μέσα τους να μην αναγνωρίζεις. Δικά του είναι, μητέρα αυτόν εικονίζουν. Πάσχουν κι αυτά όπως κι αυτός από ασφυξία,.

Βλέπε το φως, ψυχή μου. Ελεγείο μοναχικό του Ανδρέα Κάλβου. Οδοιπορώντας μες από νύχτες κι ασάλευτους ποταμούς. Μες στου χειμώνα την καρδιά εντάφια περιστέρια. Μιλούσες μια γλώσσα κατάστικτη σαν τα σπασμένα μάρμαρα. Και δεν φορούσες παρά μονάχα μαύρα, το πένθος της μοναξιάς. Αγνάντευες ψηλά τα ηώα κάγκελα και πήδαγε η καρδιά σου. Από κορφή σε κορυφή, από ένα βουνόν εις άλλο. Δεν ήσουνα για να πατάς στη γη.

Που σχίζουν το κορμί του κάθετα.

Πήγα στην ποίηση εν αγνοία μου. Τώρα μπορώ να έρθω στο σπίτι. Να κλείσω αθόρυβα την πόρτα. Ήσυχα να βγάλω τα σκονισμένα. Τα μάτια και τα χείλη.

Από την ενότητα Οι κλεψύδρες του αγνώστου. Le temps est si clair que. Στην άγνοια ξεκουράζεται ο ουρανός. Στην κουπαστή του ύπνου ο άνθρωπος. Μεγάλου μυστικού που ανύποπτο σαλεύει προς τη λύτρωση.

Πες μας για τους χαμένους Έλληνες, σελάνα. Μίκης Θεοδωράκης and Κώστας Τριπολίτης. Η εκδίκηση του προσώπου μου. Αισθήματα κι απάτες που αμέριμνα το σημαδεύουν. Φιλίες παλιές και μίση σίγουρα για τη γνώση τους και τη ζωή τους. Κι η πανάρχαιη δύναμη της μέρας.