این وبگاه درباره چیزی نیست. قبلا از این تنهاییهایی هر چند وقت یک بار خیلی خوشحال میشدم. شاید به خاطر اینکه تنهاییها بیشتر از هر چند وقت یک بار شدهاند یا شاید به خاطر اینکه دیگر هیچ چیزی فرقی ایجاد نمیکند.

ای آرزو ای آرزو آن پرده را بردار از او.

پ ن امشب بعد از ماهها تصادفا سر از اینجا در او.

خاطره ها و بعضی مواقع نوشته های بی ربط شیرین و بهزاد. حال دل با تو نگویم که نداری غم دل. دلمون یه دختر با زلف پریشون میخواد. به مامانش بره لطفا . فقط خواهشا سایز پاش اندازه کف دستمون باشه. گل گلی باشه لطفا .

از روی معده حرف زدن! قربون مدرسه و مشقهایش بروم وقتی معلم میگفت برای فردا.

دل تنگی یک جور درد و دلتنگی برای یک انسان بزرگ درست مثل یک درد بزرگه. ونه گات اشتباه می کرد. سلاخ خانه ی شماره پنج شهر سوخته ی درسدن نبود. سلاخ خانه ی شماره ی پنج خود زندگی بود که به نظاره سلاخی آدمهایش نشسته است. بشر هرگز امنیتی به کیفیت رحم مادرش را دوباره تجربه نمیکند اما همواره در جستجوی آن زندگیش را زیرورو میکند. چرا هیچکس نمی خواهد فقط یک دل.

آن روز که چمدان را برداشت نمی دانست در آن سوی همه چیز آبی نیست. کلاه قرمزی و کلیشه های جنسیتی. خاطراتی از مهاجرت به امریکا. Originally posted on مینیمال های آرتاهرمس.

دلم می خواست کتاب پیشم بود و ازچند خط بالاتر می نوشتم. دوست داشتن های غیر فانتزی. پلنگ من - دل مغرورم - پرید و پنجه به خالی زد. خدا باید تعریف زمینی تری می داشت. دلم می خواست کتاب پیشم بود و از چند خط بالاتر می نوشتم. عقل ک ل نشون میدیم از خودمون بی خبریم. هر کی یه جور خله.