Over the riverbed body there. To seep in to enfold. I have counted all the turns. Out in to the outside to. It is that hour again. When everyone has a door. You are building your house. Walking up the streets, pretending,. Hah, to be a lone star.

هیچ احمقی این کار را نمی کند.

فوریه 6, 2010 5 دیدگاه. چیز بیهوده ای ست مثل خونریزی ماهانه. خون پیداست و زخم نه. یا خون هست و زخمی در کار نیست. اما خود شعر به خونریزی ماهانه می ماند. جاری که می شود و رنگ پریده ی پاهایم را که قرمز می کند که رنگین به چشم در آیند. اول بوی کسی که پشت سرم ایستاده. بعد بوی طشت گه می آید. بعد آن کسی که پشت سرم ایستاده فرو می کند سرم را توی طشت. هرچه بیرون از من است زیبا می شود. من زشت می شوم آغشته به بوی گه. بعد آن کسی که پشت سرم ایستاده.

دست من است و دست به من می برد. یک لحظه پیش از آن که زیر ناخنم تیر بکشد دیواره ی کس ام تیر می کشد و می دانم در جایی از سرم خشم شعله می کشد. یک لحظه پیش از آن که دهانم آب بیفتد دیواره ی کس ام خیس می شود وقتی نگاهم روی نان تازه می افتد. یک لحظه ی کوتاه پیش از آن گلویم خشک شود از ترس. دیواره ی کس ام زبر می شود مچاله میمالد به هم. یک لحظه پیش از آن که طناب را بالا بکشد یا طناب را پاره کند. پیش از آن که نگاهی آرام و در سکوت سرم را لای پاهایش بگیرد. یک لحظه پیش از آن گریه ام بگیرد.