To chyba o mnie! Łączy nas więcej niż dzieli. 101 rzeczy w 1001 dni. To, co pozwoliło mi przetrwać okres liceum to pisanie. Jak lata dziki osioł, czyli wspomnienia z półmaratonu. I znowu przyrzekłam przed sobą, przed światem,. Że będę inna, lepsza, zjadliwa,. Że zrzucę z siebie, jak to bywa latem. Ze stóp nie-moje, przyciasne buty. I gołą stopą dotknę leciutko ciepłego lica Matki Natury,. Wtulę się w miękkie jej pachnące włosy.

Czułabym się lepiej, gdyby było mi go żal. Może robiąc wyjątek, zmuszając się do pocieszenia poprawiła bym karmiczny bilans odsuwając perspektywę tkwienia przez umiarkowaną wieczność pod postacią kamienia lub krótkotrwały byt zaskrońca. Dopiero rzeźbiarz zrywa ją uderzaniami dłuta zostawiając nagie ciało. 8211; Podciągnąć sukienkę? Sierpień 17, 2015. Słońce mówi, że w lewo, ale może oszuk.

Historia Prawdziwa Wiecznej Dziewczynki and Jej emocjonalne głupotki. Mamy zaproszenie na jutro do moich znajomych wieczorem. Przepraszam, ale po pracy nie będzie mi się chciało nigdzie wychodzić. Nie pozwolę więcej robić się w wuja. Łatwy sposób na rzucenie palenia.

Czy zamieszkali byście w Australii? Styczeń 12, 2017. Świata nie zmienisz człowieku! Styczeń 5, 2017.

Kiepska wóda dopaminy upija tanią emocją. Przedświąteczna reklama allegro, w której dziadek uczy się angielskiego, by pogadać z wnuczkiem mnie wzruszyła. Choć wcale nie chciałam, choć wiedziałam co się stanie, chociaż wcale nie była bardzo odkrywcza ani wyjątkowa. Czemu dziadek, nie babcia? Do kogo adresowana jest reklama? Bo każdy z nas ma d.

W korpo za nadgodziny się nie płaci. Przynajmniej w większości korpo, o których słyszał i na większości stanowisk. Zwłaszcza tych z zadaniowym czasem pracy. IT raczej dostaje kasę za swoje nadgodziny. Ja w IT nie pracuję. Może to i lepiej, bo w przeciwieństwie do IT, nadgodzin nie mam za dużo. No ale czasem się zdarza i trzeba nawet czasami robotę do domu zabrać. Szkoda, że parówki mi się skończyły. T o zrobić taką nie jest trudno.

Od dziś już nie muszę swojego złego zdania o kimś ubierać w słowa. Jeden obraz, milion słów. W tej swojej bezradności uwalnia się we mnie agresja. Ze złości przechodzę w smutek i znużenie. I wracam ze środka mapy smutny, wkurwiony i rozbity. W zasadzie nieważne, skąd bym wrócił. Czułbym się dziś tak samo. I wszystko tłumił w sobie. I przez to nie mogę się zgrać.

Dlaczego mnie tak wszystko boli. Dlaczego czuje się jakby ten świat nie był miejscem dla mnie. DLACZEGO? To myśli z mojej głowy. Strasznie bolało, ucieczka to jedyne wyjście.