سلام من وبلاگ بلاگ فا که داشتم کلا رفته رو ی هوا. یک وبلاگ دیگر زده ام با ادرس. من به دلیل فیلتر شدن اینجا و اینکه اپ کردن وبلاگ از اینجا تقریبا برام غیر ممکن بود به آدرس. ته چینی که یک زندگی را به زد! چند روز پیش با تو رفته بودیم بازار تهران. در واقع رفته بودیم تهران گردی کنیم. اما چون تهران گردیمان با شرف الاسلامی و ته چینش شروع شد بعد از غذ.

Thursday, December 25, 2014. گفته بودم ما آدمهایی که معتقدیم که دیگر برای همه کاری دیر شده است این کار را زیاد میکنیم. نه به این دلیل که دنبال علت روانیش باشم. جسدی که زیر خاک می پوسد.

جامعه امروز ما همانند جمعی است که همه دور هم نشستهاند و انگشت در دماغ فرو کردهاند. یک سری هم برای تمایز شصت پایشان را در دماغ فرو میکنند. کالامبی میوهایی گرمسیری است که قرمز است و مزهایی شبیه به خیار دارد.

يادداشت های دوران سپری نشده. پرواز در اوج بی کران. مکتوبات يک محکوم به زندگی. نگاه ها و چشم ها. عرض کنم که چهار پنج روز پیش تولدمان بود.

یک روز بارانی کنارت بنشینم. تو چای دم کنی برایم. و استکانم را پر کنی از چای تازه دمت. و دلم را از گرمای صدایت. و برایت از غصه هایم بگویم. غصه هایم تمام شده است. امروز بعد از سالها به خواستهام رسیدم و برای خودم کتابخانهای سفارش دادم. از آرزوهای من این بود که بتوانم برای خودم کتابخانه شخصی داشته باشم و کتابهای مورد علاقه ام را دستهبندی کرده و در آن قرار دهم.

من این حروف می نویسم. پاز شاعر مکزیکی 11سال پیش در سن 84 سالگی مرد. در تاریخ ادبیات معاصر کمتر چهرهای را می شود یافت که چنین تنوعی در خلاقیت ادبی و هنری داشته باشد. جایزه نوبل 1990 به پاس بیش از نیم قرن تلاش در اعتلای ادبیات به او اهدا شد. چند شعر کوتاه از او را برای وبلاگم انتخاب کردم. پرده از وجودت کنار می زنند. تو را در برهنگی بیشتری می پوشانند. دستان و لب های باد.