Θά ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε. Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια. Βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ. Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ. Ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε. Ὁ κόσμος ψάχνει σ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο. Τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα. Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ. Ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς. Middot; Αχ όπως χαχα.

Τη μια κοιτάει το διάσελο. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Πέμπτη, 21 Μαΐου 2015. Όχι μην τα πετάξεις τα βιβλία! Πάρετα.

Στεριανή ζάλη, καραβοτσακίσματα, πυγολαμπίδες, γοργόνες και μάγκες. Κατά τα λοιπά, καλοκαίρι στην Αθήνα και τέτοια, να μας καταπίνει λίγο λίγο την ψυχή. Οι ζωές των άλλων vol. Δυο καφάσια, το ένα πάνω στο άλλο και ένα κάθισμα πλοίου. Μέτρο δεν έχει η αγάπη. Και δεν τη φτάνει μάτι. Ήταν μια σπίθα στην αρχή. Κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά.

Δεν της αρέσανε τα εγκαίνια των εκθέσεων. Άσε που τώρα θα έπρεπε να επιχειρηματολογήσει και για τον εμφύλιο. Τουλάχιστον να ήξερε ότι δεν θα είχε απέναντί της απλά φλύαρες γλώσσες, πάει και έρχεται. Σε αυτό το ραντεβού των αυτοεκδόσεων θα βρίσκεται και η Σεμπριά. Με την παρέα της Περήφανης Κοσταρίκας, της Σανγκάης και αρκετών ακόμα φίλων.